آرامم

اینروزا بیشتر وقتمو برای کسایی میذارم که دوستم دارن. قبلا دقیقا برعکس بود و ترجیح میدادم بیشتر با کسایی درارتباط باشم که دوستشون دارم. بعدِ مدتها به این نتیجه رسیدم که آدمایی که دوستمون دارن ته ته همه‌ی اتفاقا برامون میمونن نه کسایی که دوستشون داریم. سخته واقعا آدم از کسایی که دوستشون داره غافل بشه ولی وقتی فکر میکنی با همه‌ی علاقه‌‌‌ای که بهشون داری هیچ جایگاهی توی زندگیشون نداری کم کم نسبت به دوست داشتنشونم سرد میشی و ازشون فاصله میگیری. یه مدت میگذره و نهایتا بعدِ مدتِ کوتاه یا طولانی دلتنگی براشون به شرایط جدید عادت میکنی. سخته ولی گذر زمان همه چیز رو عادی میکنه.